اتْلُ مَا أُوحِیَ إِلَیْکَ مِنَ الْکِتَابِ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنکَرِ وَلَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مَا تَصْنَعُونَ {آیه 45/سوره مبارکه عنکبوت}
فلسفه بزرگ نماز :
از آن رو که طبیعت نماز انسان را به یاد نیرومندترین عامل بازدارنده یعنی اعتقاد به مبدا و معاد می اندازد ، دارای اثر بازدارندگی از فحشا و منکر است انسانی که به نماز می ایستد و تکبیر می گوید ، خدا را از همه چیز برتر و بالاتر می شمرد ،به یاد نعمت های او می افتد ، حمد و سپاس او می گوید ، او را به رحمانیت و رحیمیت می ستاید ، به یاد روز جزای او می افتد ، به بندگی او اعتراف می کند ، از او یاری می جوید و از او می خواهد به راه راست هدایتش کند و از راه آنانی که بر آنها غضب شده و از گمراهان به او پناه می برد . بدون شک ، در قلب و روح چنین انسانی ، جنبش به سوی حق و حرکتی به سوی پاکی و جهش به سوی تقوی پیدا می شود . او برای خدا رکوع می کند و در پیشگاه او پیشانی بر خاک می نهد ، غرق در عظمت او میشود و خودخواهی و خود برتربینی ها را فراموش می کند ، به یگانگی خدا و رسالت پیامبر (صلی الله علیه و آله ) گواهی می دهد بر او خاندانش درود می فرستد و از خدا می طلبد او را در زمره بندگان صالح او قرار گیرد .همه این کارها موجی از معنویت در وجود او ایجاد می کند ، موجی که سد نیرومندی در برابر گناه محسوب می شود .
